Description

KOLAHAL BHITRAKO SAHAR
बरु मलाई यही ठाउँ ठिक लाग्छ । सहरदेखि टाढा, अग्लो डाँडाको डिही । आहा ! प्रकृतिको सुन्दर मनमोहक छटाले भरिएका दृश्यहरु । म चोरीऔँलाले पर उत्तरपटि्ट देखाउँछु फिस्स हाँस्छु । बात मार्न थाल्दछु सगरमाथाका फुच्चे हिमालहरुसँग । सगरमाथा अभिभावक बनेर- माछापुच्छे्र, जुगल, लोत्से, लाङटाङ, गौरीशंकर, धौलागिरि । कञ्चन मा भएका । भाइचाराको सभा बसेजस्तो । मौन, चुपचाप, ध्यानमग्न योगी बाबा जस्तो । समयलाई बुझेर अटल विश्वास बोकेजस्तो । अभद्र होइन, भद्र नेपनली युवकजस्तो ।

मलाई उडूँ-उडूँ लाग्छ । उडेर ठाउँ पुगुँ-पुगुँ लाग्छ । तर अफशोच न म उड्न सक्छु, यी कुँजिएका हातहरु रिस उठेर आउँछ, भाँचिदिउँ जस्तो लाग्छ । यी बेअर्थका खुट्टाहरु 'बथ्याहा’ शरीरलाई हिँडाउन नसकेर काटिदिउँ जस्तो लाग्छ । तर म न यी हातहरु भाँच्न सक्छु । बेअर्थका यी खुट्टाहरु काट्न नै सक्छु । यिनै अर्थहीन अस्तित्वहरुले नै मेरो अस्तित्व जोगाइरहेछ । मान्छेको संज्ञा लिएर भर्तीमाथि हिँडाइरहेछ । अहो ! मैले 'गर्व’ गर्नुपर्छ मलाई एक थप्पड हिर्काउँदै भाग्यो । म झसङ्ग झस्किएँ । पछाडि फर्किएँ । किर्तिपुरको डाँडोलाई ओझेलमा पारिसकेछ सूर्यले थानकोटको नागबेली बाटोसँगसँगै रात्रि सेवाका बसहरु गुडेझैँ सूर्य पनि ओह्रालो ओर्लँदै रहेछ ।

लेखकः रघुराम न्यौपाने
प्रकाशकः शब्दहार क्रियशन
वितरकः श. क्रि.